“Ik weet hoe het zit. Ik ben weer helemaal wakker.”, schreef ik een tijdje geleden en sloot af met ‘to be continued’. Hiermee werd het onbedoeld een cliffhanger terwijl ik eigenlijk bedoelde dat ik nog tijd nodig had om zaken op een rij te zetten en de juiste woorden te vinden.

Hier is deel 2 van ‘Chocola maken van wat er gebeurt.’

De behoefte om te begrijpen hoe het zit en welke belangen er mogelijk op de achtergrond een rol spelen, ontstond toen in de communicatie over het coronavirus, de ernst van de situatie niet langer uitgedrukt werd in ziekenhuis/IC opnames maar in positieve PCR testresultaten.

Om te beginnen is de PCR test hier niet geschikt voor. Hij geeft bijvoorbeeld niet aan of er sprake is van een actief virus en dus ook niet of de geteste persoon besmettelijk is (zie uitspraak Marion Koopmans). Het vreemde was dat de testresultaten desondanks gecommuniceerd werden als besmettingen en dat de media de cijfers ook nog eens zonder enige context de wereld inslingerden.

Als je ook maar een beetje affiniteit hebt met cijfers, dan voel je op je klompen aan dat een absoluut aantal positieve testresultaten niets zegt. 5000 nieuwe besmettingen is schrikbarend veel in een dorp, maar het is verwaarloosbaar in een land. Het aantal positieve testen is dus geen indicatie voor het aantal mensen in Nederland dat op dat moment een actief virus bij zich draagt.

Desondanks vermeldden de krantenkoppen elke dag zonder enige context deze besmettingscijfers en joegen daarmee de bevolking de stuipen op het lijf.

Wat was hier de bedoeling van? Waarom werd er niet verteld hoeveel mensen er getest waren en wie er getest was? Waarom werden mensen zo bang gemaakt?

Het bleek al snel dat de media niet langer mensen op een betrouwbare manier wilden informeren over de situatie, maar dat ze het nodig om het gedrag van het publiek te beïnvloeden. Elk bericht moest zoveel als mogelijk de ernst van de situatie benadrukken!

Maar waarom moeten mensen alsmaar doordrongen worden van de ernst? Als iets gevaarlijk is, dan is het toch juist belangrijk dat het hele verhaal verteld wordt, dan moeten mensen toch betrouwbaar geïnformeerd worden? Dan moeten ze toch ook weten wat ze wél kunnen doen?

Het was opvallend dat de berichten over corona enorm emotioneel ingestoken waren en dat er gebruik gemaakt werd van indringende beelden. Ik voelde me meer en meer gemanipuleerd. Dit soort bangmakerij werkt bij mij eigenlijk alleen maar averechts. Na in eerste instantie netjes te doen wat er gezegd wordt, probeer ik daarna zo snel mogelijk controle te krijgen en orde te scheppen. Ik ging dus op zoek naar informatie die voor mij logisch in elkaar stak en waarvan de boodschapper me niet iets aan het opdringen was maar die vanuit een bepaalde ethiek vond dat hij zijn kennis moest delen.

Ik stuitte op een aantal zeer waardevolle integere wetenschappers en stelde mijn set waarheden samen. Ik geef ze hierbij omdat ze mijn houding ten aanzien van corona bepalen.

Verschil tussen Corona en Covid.

Er is een SARSCoV-2 virus en de ziekte die je krijgt als je daarmee besmet raakt heet Covid-19 (ziekte).

Hoe kan ik besmetting met het virus voorkomen?

Op basis van een aantal artikelen (zie onderstaand) kwam ik tot de conclusie dat het coronavirus niet zozeer via je huid of wondjes je lichaam binnendringt, wat het HIVvirus bijvoorbeeld wel doet, dat het eventueel via oppervlakten (waar het vervolgens via je handen in je mond en maag komt) je lichaam binnen kan dringen, maar dat de grootste schade aangericht wordt wanneer het in je longen terechtkomt. Als het tot de lager gelegen longblaasjes weet door te dringen, waar je immuunsysteem minder sterk is. Op die manier kan het tot een forse luchtweg infectie leiden.

Dat gebeurt omdat het virus zich verspreidt via aerosolen, kleine druppeltjes die zich via luchtstromen kunnen verplaatsen en op die manier in je longen terecht komen.

Het is dus van groot belang om goed te ventileren. Het verversen van de lucht voorkomt dat er een grote concentratie kan ontstaan van het coronavirus. Bovendien is het belangrijk om te zorgen voor goede luchtvochtigheid zodat het virus niet kan blijven zweven.

• Virussen zijn net inbrekers, je moet ze staande houden bij de voordeur.
• Artikel Maurice de Hond
• Helder artikel met de laatste inzichten rond de besmetting via aerosolen

Samenvattend

Schone handen hebben is altijd nuttig en als je klachten hebt (hoest of niest) moet je afstand houden, vooral van kwetsbare mensen. Maar deze twee zaken bieden onvoldoende bescherming als je lange tijd in een benauwde ruimte zit. Als er dan iemand is die een actief virus draagt dan raak je ondanks je schone handen en afstand houden, alsnog besmet. Ventileren en goede luchtvochtigheid is dus cruciaal.

Wel of niet a-symptomatisch besmettelijk?

Gezonde mensen maken elkaar niet ziek en er is geen reden om te denken dat dit, in het geval van het coronavirus, anders ligt. Dat is de strekking van het gelijknamige artikel van psychiater Marcel Tóth en internist Hannah Visser op de site van Medisch contact (zie bijgaand PDF).

Omdat het niet solide voelt om op één bron te varen, was ik blij dat demissionair MP Mark Rutte tijdens een persconferentie bevestigde dat het alleen zinnig is om je te testen wanneer je klachten hebt. Rutte gaf hiermee aan dat als je geen klachten hebt, dat je je dan niet hoeft te laten testen, ook niet voordat je een meeting ingaat. Daarmee zegt hij eigenlijk dat je zonder klachten dus niet besmettelijk bent.

Zonder klachten vorm je dus geen gevaar voor anderen.

En als je wel klachten hebt, dan kan je niet meer zoals vroeger toen het nog stoer was om snotterend en kuchend naar je werk te gaan, je onder de mensen begeven. Dan moet je de contacten met anderen vermijden.

Samenvattend

• Bij klachten moet je zo veel mogelijk het contact met anderen vermijden.
• Buiten is het veilig om andere mensen te ontmoeten, dit geldt voor kwetsbaren en het geldt zelfs voor mensen met klachten, als je dan maar wel afstand houdt.
• Als je thuis mensen ontmoet dan moet de CO2 bij voorkeur niet hoger zijn dan 800 ppm is met een luchtvochtigheid tussen de 40-60% is,
• Een bezoek aan een supermarkt, andere winkel, bioscoop, tram of restaurant prima kan prima zolang deze ruimten goed geventileerd zijn. De kans dat je in een restaurant, theater of restaurant besmet raakt is klein omdat deze meestal heel goede luchtkwaliteit hebben en als je twijfelt, dan blijf je er gewoon niet al te lang zitten en houd je afstand.

Wat te doen als je toch besmet raakt?

Voor 98% van de mensen is het gelukkig geen probleem wanneer ze besmet raken

Mensen met onderliggende kwalen zoals suikerziekte, hart- en vaatziekte of binnenvet kunnen wel behoorlijk ziek worden en kunnen zelfs sterven aan corona.

Aan de andere kant is er inmiddels wel veel meer bekend over de behandeling van covid en zijn er methode om je weerstand te verhogen, bijvoorbeeld met een goede leefstijl, maar ook met vitamine C, D en zink. Het kan de impact van een besmetting behoorlijk verkleinen.

En dan zijn er ook nog medicijnen zoals Hydroxychloroquine en Ivermectine waar veelbelovende resultaten mee bereikt worden en waarmee de ernst en de duur van de ziekte mogelijk verkleind kunnen worden (bron)

Een groep huisartsen die enorm wordt tegengewerkt zet zich in om te komen tot goede medische behandeling van covid-19 (o.a. via de huisarts).

Conclusie

Er zijn meerdere manieren zijn om te voorkomen dat je besmet raakt en zelfs als je besmet bent, dan zijn mogelijkheden om de gevolgen van een besmetting te dempen.

Coronlogica

Het begon me op te vallen dat het kabinet en media een logica hanteert die me vreemd is. Het kabinet, de media en daarmee een groot deel van de bevolking hield vol dat er maar één manier is om het coronavirus te bestrijden, namelijk met het verminderen van contacten tussen mensen, ook tussen mensen zonder klachten.

Maar waarom zou je contactmomenten tussen gezonde mensen willen verminderen?
Normaal gesproken zorg je er alleen voor dat de contactmomenten tussen zieke mensen en anderen beperkt worden. En ook Rutte vond dat hij als hij geen klachten had gezond genoeg was om contact te hebben met anderen.

Hoe kon het dat er desondanks werd gekozen voor maatregelen waarvan de gevolgen enorm zijn. Bedrijven gaan failliet, kinderen kunnen niet naar school, de spanning in gezinnen loopt op en de samenleving raakt ontwricht.

Je zou zeggen dat alternatieven meer dan welkom zijn.

Waarom wordt er zo stoicijns vastgehouden aan maatregelen die voor mij voelen als oplossingen uit de bioindustrie – ophokken en vaccineren.

Wie verzint zulke idiote bijna totalitaire maatregelen? En waarom is vaccineren ineens de enige oplossing? Waarom is er geen aandacht meer voor ons immuunsysteem en het versterken daarvan?

Vaccinaties zijn heel nuttig, maar het is een medische ingreep en die hebben – zoals we weten – meestal een bijwerking. Om die reden kies je dus alleen voor een medische ingreep als het niet anders kan.

Blijkbaar niet…

Waar komen die idiote totalitaire maatregelen vandaan?

Isa Kriens stelde op twitter de vraag. “Vraag jij je ook al maanden af hoe het komt dat er meer dan 190 landen een overeenkomstig corona beleid voeren?”

Hierbij een samenvatting van wat ze heeft uitgezocht. “Met als moraal van het verhaal: we maken onderdeel uit van een mondiaal beleid.”

Nederland is, evenals 195 andere landen, aangesloten bij de World Health Organization. De WHO is de gespecialiseerde organisatie van de VN en heeft een sturende en coördinerende rol op het gebied van gezondheid en welzijn.

De WHO wordt gefinancierd door de lidstaten (20%), en door andere partners (80%).

Op de site van de WHO staan alle financiers in orde van grootte opgesomd. Op nummer 1 staat (stond) de USA. Daarna komt de UK. En dan op 3 de Bill & Melinda Gates Foundation. Op 4 staat GAVI (388,7 mio): de vaccinatie alliantie die Gates heeft opgericht en waar NL partij bij is.

In 2005 zijn de International Health Regulations (IHR) in werking getreden. Nederland heeft deze regels in 2007 geïmplementeerd in de Wet Publieke Gezondheid.

In de WPG is een ‘lijst A’ met ziektes waarvoor er een regime in werking treedt waarbij de WHO de facto de leiding neemt. Sinds 28 januari 2020 staat COVID-19 op lijst A.

COVID-19 is op lijst A gezet naar aanleiding van de ‘pandemie’ status van de WHO, en op basis van een advies van het OMT. Het Outbreak Management Team. Dit is een team van experts dat is samengesteld door het RIVM. Het RIVM vormt de spreekbuis van en naar de WHO. Sinds 2007. “De WHO heeft de mogelijkheid om aanbevelingen te doen aangaande de infectieziektebestrijding. Bij aanbevelingen kan gedacht worden aan het vereisen van medisch onderzoeken bij vertrek of binnenkomst, het vereisen van (een bewijs van) inenting of profylaxe … het toepassen van quarantainemaatregelen bij mogelijk besmette personen, het isoleren en behandelen van besmette personen en het opleggen van beperkingen aan personen uit getroffen gebieden.”

Het blijven overigens aanbevelingen, met andere woorden: de lidstaat hoeft deze niet op te volgen. Niettemin zal er zeker sprake zijn van grote internationale politieke druk om dit wel te doen” MvT, Kamerstukken nr. 3, 31316, p.5.

De moraal van dit verhaal is inderdaad dat het coronabeleid in Nederland aangestuurd wordt door de WHO.

Een veel gehoorde klacht onder critici van het coronabeleid is dat het kabinet vrijwel volledig vaart op de adviezen van het OMT en aangezien het OMT vaart op de adviezen van de WHO is het dus de WHO die voor een groot deel bepaalt hoe wij hier in Nederland omgaan met het coronavirus.

Door dit inzicht was ik in één klap wakker. Het maakte voor mij enorm veel duidelijk. Ik begreep ook meteen waarom ik zo’n weerstand voelde.. Het is de WHO die besloten heeft dat het verminderen van contacten tussen alle mensen, of ze nu ziek zijn of niet, de enige manier is om corona te bestrijden. En waarom? Omdat dit de weg opent naar een wereldwijd vaccinatie programma!

Voor mij was daarmee glashelder dat ik mijn lot niet in handen wil leggen van een non governmental organization. Een organisatie die voor een groot deel gefinancierd wordt de farmaceutische industrie, die vervolgens geheel toevallig vaccineren als enige oplossing ziet in de bestrijding van een virus, die niet democratisch geleid wordt, die geen verantwoording aflegt en ook niet gecontroleerd kan worden.

Het leidde er toe dat ik nu meer dan ooit de behoefte voel om niet afhankelijk te worden, niet van de medische stand, niet van techniek in welke vorm dan ook en al helemaal niet van een overheid die labbekakkerig omgaat met de belangen van haar burgers.

Dit inzicht vereist dat ik mijn leven onder de loep neem en dat ik aan het studeren ben op mogelijkheden om op een verantwoorde manier te voorzien in mijn levensbehoefte en met respect voor de natuur en dat ik dit bij voorkeur zoveel als mogelijk lokaal wil regelen.

Als kind zei ik vaak ; “ik heb het contact met de overheid verbroken.” Zover is het niet, maar dat zaken anders geregeld moeten worden lijkt me evident.

Politiepaarden die rondjes draaien om vreedzaam zittende demonstranten. Het is achteraf inderdaad kolderiek, zie filmpje.

Dat was het alleen niet op het moment zelf. De paarden waren opgefokt en niet eenvoudig in de hand te houden. En dan waren er ook nog ruiters die hun paard doelgericht als wapen inzetten tegen mensen die rondliepen.

Dat agenten geïrriteerd raken is voorstelbaar, het maakt het alleen niet minder ongepast. Deze agenten moeten, lijkt me, iets aan angermanagement doen, want als je zo bewapend bent, dan moet je je emoties onder controle hebben, zo niet dan ben je een gevaar voor anderen.

Ondertussen is het belangrijkste natuurlijk dat burgemeester Halsema geattendeerd wordt op de site van haar eigen politie. Daar staat vrij helder uitgelegd wat de rol van de politie is bij demonstreren : de-escaleren en de veiligheid van de demonstranten en omgeving te garanderen.

Maar dat is niet wat ze doet. Keer op keer verstoort ze de vreedzame coronamaatregeldemonstraties, eerst vanwege vermeend wapenbezit en geweld en afgelopen zondag vanwege de 1.5 meter maatregel!

Een groter gelegenheidsargument is niet denkbaar. Op hetzelfde moment stonden in het Vondelpark groepen mensen knus en ongestoord tegen elkaar aan te zingen en te hossen. Allemaal heel gezond, want in de buitenlucht is de besmettingskans zo goed als nihil. Er was dus net als in het Vondelpark geen enkele reden om in te grijpen.

De opdracht om wel in te grijpen (misschien ingefluisterd door minster Grapperhaus) leidde vervolgens tot een bijna gegeneerd politieapparaat dat volkomen ongeloofwaardig optrad tegen de toegestroomde leraren, ondernemers, ouders en wappies die niet bewapend waren en op geen enkele manier aangaven de strijd aan te willen gaan.

Iedereen, inclusief de vertegenwoordigers van de pers, stond er ongemakkelijk naar te kijken want als het optreden van Halsema iets duidelijk maakt, dan is het wel dat niet onze gezondheid in het gedrang is, maar onze grondrechten, in dit geval het demonstratierecht.

Zou iemand burgemeester Halsema kunnen uitleggen wat er op de site van haar eigen politie staat? Hopelijk gaat ze dan wat minder selectief om met het demonstratierecht. En misschien helpt het wanneer ze zich realiseert dat ook zij of haar kinderen op een dag misschien de straat op wil, hetgeen niet ondenkbaar is in deze veranderende tijden.

Het zou pijnlijk zijn wanneer tegen die tijd – mede door haar toedoen – het staande praktijk is geworden dat de heersende macht bepaalt waar je wel en waar je niet tegen mag demonstreren.

2021 is nog maar net begonnen als het Museumplein voor de derde keer wordt aangewezen als veiligheidsrisicogebied.

Sinds 24 januari ga ik wekelijks naar de Museumpleindemonstraties. In eerste instantie om met eigen ogen te zien of de aanwezige demonstranten inderdaad zo gewelddadig zijn dat ze met waterkanonnen en ME te paard in het gareel moeten worden gehouden. Het bleek iets anders te liggen. Zoals ook terug te zien is op de filmbeelden die ik ter plekke maakte, ging er geen geweldsdreiging uit van de groep protesterende burgers, maar van de politie. Natuurlijk, er waren relschoppers, maar deze stonden in essentie te wachten tot de ME een eerste stap zou doen. En dat deden ze zonder duidelijke aanleiding en met veel machtsvertoon.

Als er op deze manier werd om gegaan met het demonstratierecht, dan mocht dat niet onopgemerkt gebeuren. Ik besloot de Museumpleindemonstraties te blijven vastleggen.

Op de zondag erna, op zondag 31 januari, koos het gezag ineens een andere strategie. De politiemacht stond weliswaar paraat, inclusief waterkanonnen, maar greep niet in. Waarom zouden ze ook. Er stonden bezorgde burgers die niets anders deden dan vreedzaam hun zorgen en kritiek uiten op het coronabeleid. Na twee uur ging iedereen weer zijns weegs met het gevoel dat ze hadden gedaan wat ze konden.

Ondanks dit vreedzame verloop werd het Museumplein de week erna, op 7 februari, wederom aangewezen als veiligheidsrisicogebied. De driehoek kan tot zo’n aanwijzing overgaan wanneer aannemelijk is dat er wapenbezit of wapenmisbruik zal zijn. In het besluit ‘Omgeving Museumplein 7 februari’ stond dat de politie preventief kon fouilleren. Bovendien deed de driehoek op de site “in lijn met de afgekondigde code rood en het weeralarm van de KNMI een oproep om vandaag niet te demonstreren.”

De bezorgdheid van de overheid was wat beklemmend, maar het goede nieuws was dat de demonstratie niet was verboden.

Het was inderdaad steenkoud en het Museumplein lag die zondag onder een maagdelijk pak sneeuw. Voor het eerst stond er geen ME, maar wemelde het slechts van de politiebusjes. Optimistisch en goed van vertrouwen als ik ben ging ik er vanuit dat we allemaal al doende leren en dat de politieagenten er waren om te zorgen dat de relschoppers geen kans hadden.

Op het plein stond een groepje demonstranten. Omringd door gezinnen met kinderen die van de sneeuw genoten werd er wat gedanst en accordeonmuziek gemaakt. Ik glimlachte vriendelijk naar de politie om te laten blijken dat ik hun aanwezigheid op prijs stelde.

Ik besloot net mijn camera uit te zetten – Want hoe lang blijft een groep vredige demonstranten interessant? – toen de smartlappen spelende accordeonist omsingeld werd door zo’n tiental agenten. Hij moest zich identificeren. (zie hier de beelden)
Hij stopte met spelen, stak zijn handen in de lucht en liet weten dat hij geen ID op zak had.

Nu heb ik altijd geleerd dat er een toonplicht is, maar geen draagplicht. Je hoeft je ID dus niet bij je te hebben, maar je moet wel op de een of andere manier regelen dat je hem kunt tonen. En verder moet er natuurlijk een aanleiding zijn om iemand naar zijn ID te vragen. Maar wat had deze man misdaan? Had hij wapens, was hij gewelddadig, speelde hij vals?

Wat het ook was, hij werd door tien politiemannen ingesloten en met ferme kracht afgevoerd naar een busje.

Ik liep mee en zei al filmend tegen een agent dat ik het nogal beangstigend vond dat iemand zonder aanleiding werd afgevoerd. Ik kreeg geen antwoord en dus vroeg ik of hij er was om demonstranten te beschermen of om geweld tegen ze te plegen.
En toen moest ook ik mijn ID laten zien.

Het was een veiligheidsrisicogebied en ik stelde lastige vragen, maar met het dragen van vuurwapens of fysiek geweld had het niets te maken.
Ik had ook geen ID bij me, die was ik stomweg vergeten.

De bankpas die ik bij me had gestoken haalde ik tevoorschijn, ik noemde mijn voornaam en geboortedatum en opperde dat ik op een later tijdstip mijn ID op het bureau zou tonen. Maar daar zag de agent geen brood in. Hij liet me fouilleren en vroeg naar mijn adres. Tegen die tijd vertrouwde ik hem allang niet meer noch de situatie en leek het me beter dat niet te geven. En dus moest ik mijn spullen inleveren, kon ik nog net het thuisfront informeren waarna ik in de cel van het politiebusje werd gezet. In de cel ernaast zat de accordeonist aan de Amsterdamse grachten te zingen.

Vanuit de ijskoude bus zag ik dat we de stad uitreden en in Zuidoost belandden.

“Die vrouw eerst” hoorde ik iemand zeggen en even later ging de deur van het slot en werd ik een ondergrondse garage ingeleid, die met donkere plastic zeilen in compartimenten was ingedeeld. Een batterij agenten stond klaar om ons, twee wat verdwaalde arrestanten, op te vangen. Er werd druk heen en weer gelopen, ik kreeg een vel met een nummer in handen geduwd, een fotocamera werd op me gericht en KLIK. Ik stond op de politiefoto.

Daarna werd ik voorgeleid aan de dienstdoende officier van justitie. Nog wat wantrouwend legde ik uit dat het afvoeren van de accordeonist voor mij beangstigend was, dat ik me niet veilig voelde en dus mijn adres niet wilde geven. Hij leek het te begrijpen en constateerde dat ik er niet gewelddadig uitzag. Iets gerustgestelder vertelde ik dat ik bij de demonstratie aanwezig was om vast te leggen wat er gebeurt en dat ook zou blijven doen omdat de demonstranten te makkelijk als hooligans en idioten worden neergezet en zo van hun demonstratierecht worden beroofd. Ik zei dat we zuinig moeten zijn op het recht op demonstreren. “U moet toch ook op een dag vreedzaam de straat op kunnen wanneer u het ergens niet mee eens bent?”, vroeg ik. Hij gaf me gelijk.
Even later zeiden zelfs de agenten dat ze me begrepen.

Mijn man mailde een kopie van mijn ID, dat ik vanaf mijn telefoon aan een agente mocht tonen. Waarom had niemand deze mogelijkheid eerder geopperd, toen we nog op het Museumplein stonden? Nu stond ik ineens in een buitenwijk, in het half donker met een snijdende wind waardoor ik me lastig kon oriënteren.

Eenmaal thuis las ik op de site van de politie: “De politie begeleidt in opdracht van de burgemeester demonstraties om de veiligheid voor demonstranten en de omgeving te bewaken. Daarom zijn we zichtbaar aanwezig en zijn we in contact met de demonstranten. Zo houden we een vinger aan de pols. Ons optreden is er op gericht om bij eventuele spanningen te de-escaleren, mocht het nodig zijn. We treden op wanneer strafbare feiten worden gepleegd, gemaakte afspraken niet worden nagekomen of de gezondheid van demonstranten of omstanders in gedrang komt. We streven ernaar dat vrijheid en veiligheid bij iedere demonstratie in balans zijn.”

Veiligheid van demonstranten? De-escaleren van spanningen? Het waren blijkbaar niet langer de instructies waarmee de politie door de burgemeester op pad werd gestuurd naar een demonstratie. De opdracht leek eerder intimideren en verstoren, desnoods met paarden, blaffende honden, waterkanonnen en wapenstokken.

En inderdaad wanneer je de beelden ziet dan laat je het wel uit je hoofd om de straat op te gaan. En dat is blijkbaar de bedoeling. Het effect is dat tegengeluiden van gewone burgers onnodig worden gecriminaliseerd en gesmoord.

Uit de talloze petities en artikelen van diverse groepen artsen, hoogleraren en andere bezorgde burgers, blijkt dat er behoefte is aan debat, aan perspectief en onderzoek naar alternatieven voor het huidige beleid. Wanneer deze vaak waardevolle stemmen ruimte krijgen kan de democratie haar werk doen. Maar dan moet de democratie wel kunnen functioneren, dan moet het voor iedereen veilig voelen om tot een eigen mening te komen en moet deze ook vreedzaam geuit kunnen worden, ook op een plein midden in Amsterdam.